poniedziałek, 2 stycznia 2017

Zegnaj roku 2016, bede cie wspominac!

No i mamy nowy rok, ktorego nadejscie zupelnie przegapilam, a bylo to tak: w ostatni dzien grudnia maz spytal, czy chce gdzies wyjsc, obejrzec fajerwerki czy cos, ale stwierdzilam, ze lepiej zostac w domu, w kapciach i z herbata, ogladajac filmy. Kwadrans po polnocy zorientowalam sie, ze to "juz", westchnelam ciezko, ze czas tak szybko mija (znow o rok starsi...) i jakby nigdy nic, kontynuowalam ogladanie. 

Teraz jednak chcialabym jeszcze na chwile sie cofnac do zeszlego roku, aby powspominac najwazniejsze dla naszej rodziny wydarzenia.

Najwazniejsze...

... choc nie zawsze pozytywne, jak na przyklad moj niespodziewany pobyt w szpitalu

 
Czekoladki na pocieszenie, prezent od meza, tesciowej i corci.



Po kilkudniowej meczarni z wysoka goraczka, znalazlam sie na pogotowiu. Myslalam, ze po prostu dostane kroplowke, temperatura zostanie zbita, zostanie postawiona diagnoza, wypisza mi recepte na odpowiednie leki i wroce do domu. Ale lekarz bardzo sie zafrasowal - "musi pani zostac, konieczna jest punkcja ledzwiowa i inne badania, by wykluczyc zapalenie opon mozgowych". 

W tym momencie pomyslalam, ze doktorek zwariowal. ;) :P

W koncu jednak, wspolnymi silami z mezem i pielegniarka, namowili mnie, zeby zostac. Doktor, Emiratczyk, staral sie jak mogl, jestem mu naprawde wdzieczna za przekonanie mnie, bo jak sie okazalo juz nastepnego dnia, jego podejrzenia byly sluszne. :/  

Mialam jednak szczescie w nieszczesciu, ze bylo to zapalenie typu wirusowego, ktore jest latwiejsze do wyleczenia i mniej grozne, niz bakteryjne. Alhamdullilah, udalo sie wyjsc z tego bez szwanku, choc lezac na lozku szpitalnym mialam naprawde nieciekawy nastroj, bylam wrecz przerazona, ze spotkalo mnie cos takiego. Balam sie oczywiscie  o swoja corke, ze gdyby cos mi sie stalo...ehhhh...lepiej nie dokoncze tej mysli.

Lara do dzis wspomina ze smutkiem, ze jej mama znikla, bo byla chora - gdy jechalam na pogotowie, ona spala pod opieka egipskiej babci, a rano po obudzeniu, pierwszy raz w zyciu, nie znalazla mamy, krzatajacej sie po domu. Dobrze, ze tesciowa u nas akurat w tym czasie byla, jej pomoc okazala sie nieoceniona.

Jako muzulmanka musze jednak pamietac, ze Bog ma wobec nas Swoj plan, moze nas testuje, moze chce nas "obudzic", nakierunkowac poprzez negatywne, w naszym rozumieniu, doswiadczenia. Zaufalam Bogu, ze tak mialo byc i wkrotce zrozumialam caly sens, ze doswiadczajac mnie choroba, Bog dal mi inny prezent - przyjazd mojej kochanej rodziny! 


Moje szpitalne okno. Mialam ochote przez nie wyfrunac, szpital mnie przytlaczal,a ta zielen na zewnatrz tak kusila...


Kilka slow o publicznym szpitalu, w ktorym mnie leczono. Warunki byly naprawde komfortowe. Lezalam w sali jednoosobowej, czystej, ladnie urzadzonej, z wlasna lazienka i telewizorem. Sprzet nowoczesny. Karmili bardzo dobrze - porzadne posilki, obiad trzydaniowy, nie musialam miec nawet wlasnego picia, gdyz dostawalam soki, kawe, herbate oraz wode butelkowa bez ograniczen. Jednak tak dobrze mialam tylko przez pierwszych kilka dni, gdyz potem zalecono mi diete i dostawalam jedynie bulion i galaretke truskawkowa, ktora, o dziwo, nie zbrzydla mi jeszcze. :P Bardzo podobne warunki byly w szpitalu prywatnym w Abu Zabi, w ktorym kiedys lezal moj maz. Mimo to, lepiej nie chorowac. :) Zdrowka Wam zycze.



Czasu na czytanie w szpitalu mialam az nadto.



Kolejne wazne wydarzenie to przyjazd rodziny z Polski. Cud. Od dawna ich namawialam, ale zawsze im bylo nie po drodze (hhhh, kilka tysiecy kilometrow, czy to az tak daleko? :P). Jednak na wiesc o chorobie, podjeli decyzje w minute ( a moze byla to sekunda? hm? mozliwe!) i juz wkrotce nawet bilety mieli zabukowane. :D Sami sie nawet dziwili, ze potrafili sie tak szybko zorganizowac. :)  
Wiecej na ten temat napisze wkrotce.


Mama z ciocia podziwiaja rosliny w parku kolo naszego domu. Moja mama to zapalony ogrodnik, tutejsza flora bardzo ja ciekawila.

 
 


Musze tez wspomniec zeszloroczne wichury z deszczem, ktore narobily duzo szkod w calych Emiratach, a kilka osob stracilo w ich wyniku zycie. Ten kraj nie jest gotowy na taka pogode. Nawet jesli zwyczajnie pada, na ulicach tworza sie gigantyczne kaluze, przez ktore ciezko przejechac, a nas standardowo zalewa - woda w ogrodzie, ktora nie ma dokad splywac, dostaje sie do domu przez drzwi wejsciowe, mimo dwoch schodkow, czyli wcale nisko nie jest. Rynny, studzienki tutaj nie istnieja...bo deszcz pada 3?, 4?, 5? razy w roku.


Jeszcze przed chwila swiecilo slonce...Przez duze okna dokladnie bylo widac moment naplyniecia ciemnych, zlowrogich chmur.

Kino bez pieniedzy.


Spektakl trwa.


Zeszloroczna nawalnica nadeszla, gdy akurat bylysmy z moimi przyjaciolkami na kawie w Ikei, dzieki czemu mialysmy niecodzienny spektakl przez duze okna, gdy szybko plynace, ciemne chmury pojawily sie znienacka. Widok nieco przerazal, ale w ogromnym budynku czulysmy sie bezpiecznie (pewnie w domu mialabym wiecej strachu). Jak groznie bylo tego dnia okazalo sie pozniej, gdy zewszad naplywaly wiadomosci o urwanych oknach, slupach, stratach itp. 




Deszczowa pogode wykorzystalysmy, by zrobic obrazki z parasolkami, ktore trafia do rodzinnych pamiatek. Pomysl pochodzi ze strony craftymorning.com.


Latwe w wykonaniu parasolki 3d.


Lara miala frajde, biegajac po kaluzach. :)

Na pewno dlugo bede wspominac wesele, na ktore bylam zaproszona w zeszlym roku wraz z tesciowa. Nie bylo to pierwsze wesele, na jakim mialam okazje byc w Emiratach, ale pierwsze tradycyjne emirackie, malo tego, u rodziny szejkow. 
Z mama meza zrobilysmy sobie babskie zakupy, kupilysmy torebeczki, buty (chcialam na bardzo wysokich obcasach i jednoczesnie wygodne do tanczenia, ale czytajcie dalej...) i inne potrzebne nam rzeczy. Przepraszam, nie bede skromna :P, ale naprawde sie wystroilysmy. :
Cieszylam sie, ze zobacze prawdziwe emirackie wesele oraz ze sie wytancze. 


Zaproszenie zostawilam sobie na pamiatke.




Byla to impreza tylko dla kobiet, gdyz mezczyzni mieli swoja juz wczesniej, oddzielnie, tak wiec maz nas tylko zawiozl. Sluchajcie, wszystkie, ale to wszystkie wjazdy do Abu Zabi byly obstawione eleganckimi szyldami, ktore wskazywaly droge dla gosci weselnych. Malo tego, pol osiedla biznesowego w poblizu imprezy bylo wylaczone z ruchu i stali tam Emiratczycy w swych tradycyjnych bialych szatach (kandura), ktorzy kierowali nas w odpowiednie miejsce. Zaczely sie zjezdzac limuzyny. Po wejsciu do budynku, ktory byl ogromnym nowoczesnym biurowcem, zaczelysmy sie kierowac po strzalkach na sale. Wpierw winda w dol. Potem schody w gore. W lewo kilometr. W prawo pol kilometra. Prosto dwa kilometry. Jeszcze tylko raz schody w dol, i raz w lewo, i raz w prawo...konca nie widac!!!!! Nalazilysmy sie jak na lotnisku! :D :O Tak jest, obie na obcasach. Uff, sie spocilam. :P

W koncu dotarlysmy, a tam...bramki z damska ochrona. Tak. :D Poproszono nas o okazanie zaproszen, sprawdzono, czy nie mamy przy sobie niebezpiecznych narzedzi i polecono nam zostawic telefony u pani z ochrony. Zero zdjec, zakaz! Pani ta miala w tym celu specjalny dlugi stol, ktory byl juz oblozony setkami telefonow  w eleganckich torebeczkach z numerkami. Teraz dopiero moglysmy wejsc na sale. 

A tam...

Nie sala tylko normalnie stadion! Tak ogromnej imprezy prywatnej jeszcze nie widzialam. Gosci nie wiem ilu moglo byc, ale na pewno nie stu, ani dwustu. :D 


 
Sheikha Moza z krolowa. Fot. The Guardian.


Dolaczylysmy do stolika, przy ktorym siedziala nasza rodzina z Al Ain. Kilka stolikow dalej siedziala Sheikha Moza z Kataru. Cala ta wielka hala byla udekorowana jak z bajki kwiatami i krysztalowymi zyrandolami. Na kazdym stoliku staly ogromne bukiety kwiatow, zastawa byla bardzo wyszukana, podobnie jak dekoracje potraw. Jedzenie jak z luksusowej restauracji,
kelnerki caly czas, no doslownie caly czas z czyms podchodzily, na zmiane slodkosci, potrawy slone, napoje gorace, przekaski, owoce. Nie nadazalysmy im odmawiac, bo zanim skonczylysmy jesc jedno, juz podchodzily z kolejna propozycja.

No dobra, to tyle o jedzeniu, bo tak naprawde bardziej mnie zainteresowaly stroje innych pan. Loj. Bylo na co popatrzec. Niesamowite suknie balowe, bizuteria, makijaze i fryzury, jedna piekniejsza od drugiej. Arabki nie zakladaja "malej czarnej", u nich sie swieci, blyszczy, trzesie, mieni. :) Kto by pomyslal, ze to te same kobiety, co przyjechaly w czarnych, dlugich abajach z zakrytymi hidzabem wlosami, prawda? :)


Kadim al Sahir, arabski artysta. Fot. The National.


Co jakis czas przedstawiano mnie komus, sypano imionami, tytulami, koneksjami...ale malo z tego pamietam. :) Jednak trzeba oddac, ze mimo calego blichtru, kobiety te byly bardzo serdeczne i mialo sie wrazenie, ze sa po prostu zwyczajnymi, fajnymi babeczkami. 


Dalsza czesc wieczoru to bylo dla mnie wielkie rozczarowanie. Nie bylo tancow! :( Kadim al Sahir, wielka osobistosc wsrod arabskich muzykow, dal koncert, potem byla grupa taneczna (glownie Rosjanki, na moje oko) i piekna Arabka, ktora zrobila pokaz tanca w stylu "khaleeji". Jednak z gosci nie tanczyl nikt...Podsumowujac, wesele wygladalo jak kolacja w dobrej restauracji polaczona z koncertem. Na sam koniec piekna panna mloda wraz ze swoim wybrankiem baaardzo wolnym krokiem przeszla srodkiem, aby sie zaprezentowac i byl to znak, ze wesele dobieglo do konca. 

Nie moglam robic zdjec, bardzo zaluje, ale na pamiatke wzielam sobie weselna chusteczke nawilzana. Tylko tyle zmiescilo sie w mojej wieczorowej kopertowce. :)



Warto bylo choc raz w zyciu zobaczyc cos takiego, ale potem fajnie jednak wrocic do swojego normalnego, zwyczajnego zycia. <3 




3 komentarze:

  1. Sheikha Moza ���� Przepiękna Kobieta ������ Bardzo fajny post ❤️ Pozdrawiam ��

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda, prawdziwa kobieta z klasa. 😊
      Dzieki za mile slowa. ❤

      Usuń
  2. Ciekawi mnie, jak była ubrana panna młoda? :)
    Piszesz, że wesele było tylko dla kobiet - czy to wynika z decyzji panny młodej, czy taka jest tradycja, że mężczyznom wstęp wzbroniony? ;-) Jeśli tak, to zastanawiam się, jak tą regułę obszedł ten arabski śpiewający amant?
    pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń